Diagnoza neurologopedyczna dla dzieci – Warszawa (Mokotów)

Neurologopeda zajmuje się diagnozą i terapią różnych postaci zaburzeń mowy, języka i komunikacji spowodowanych opóźnionym dojrzewaniem lub uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego zarówno u dzieci jak i dorosłych. To u niego szuka się pomocy, kiedy w grę wchodzą zaburzeniami wynikającymi z budowy aparatu mowy (także te związane z  obciążeniem wskazywanym w wywiadzie okołoporodowym), jąkanie, czy zaburzenia mowy w przebiegu całościowych zaburzeń rozwoju (w mózgowym porażeniu dziecięcym, u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, w spektrum autyzmu). Do mniej znanych kompetencji neurologopedy należy diagnozowanie problemów ze ssaniem u noworodków i niemowląt oraz późniejszych trudności z rozszerzaniem diety o pokarmy mające konsystencję stałą.

Konsultacja naurologopedyczna

Konsultacja neurologopedyczna wskazana jest u dzieci urodzonych przedwcześnie, po niedotlenieniu w czasie porodu oraz z niską wagą urodzeniową. Neurologopeda pracuje także z dziećmi starszymi, u których zdiagnozowano już:

• afazję – brak/utrata zdolności do rozumienia lub/i tworzenia wypowiedzi na skutek uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego,
• alalię – opóźnienie rozwoju mowy,
• dysartrię – zaburzenia mowy wynikające z uszkodzenia ośrodków i dróg nerwowych, unerwiających narządy mowy,
• zaburzenia płynności mowy (jąkanie się),
• zaburzenia mowy w przebiegu całościowych zaburzeń rozwoju (w MPD, zespole Downa, u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, w spektrum Autzymu)
• nieharmonijny rozwój psychomotoryczny bez ustalonej etiologii,
• dysleksję,
• niedosłuch.

Rola neurologopedy w diagnozie i terapii zaburzeń mowy i jedzenia u dzieci

Neurologopeda służy też pomocą dzieciom z rozszczepem warg i podniebienia, dzieciom z  upośledzeniem umysłowym i/lub z niepełnosprawnością sprzężoną w przebiegu różnych jednostek chorobowych oraz pacjentom z uszkodzonym centralnym układem nerwowym. Często problemy z aparatem mowy są związane z obciążonym wywiadem okołoporodowym.

W poradni Gustaw jesteśmy przygotowani zarówno na pacjentów kilku- i kilkunastoletnich, jak i niemowlęta, których rodzice często zgłaszają się z związku z problemami z karmieniem.

W przypadku wczesnej diagnozy neurologopedycznej, czyli diagnozy dziecka do pierwszego roku życia, pod uwagę brane są:

• Ocena odruchów: otwierania/zwierania ust, żuchwowego, ryjkowego, lizania, szukania, kąsania, ssania, połykania, zwracania/ /wymiotny, żucia. Badanie odruchów, a także sposób, w jaki dziecko radzi sobie z przyjmowaniem pokarmów pozwalają jednocześnie na wysunięcie wniosków dotyczących sprawności aparatu artykulacyjnego.
• Budowa narządów artykulacyjnych: języka, także wędzidełka podjęzykowego, warg, podniebienia twardego i miękkiego, żuchwy.
• Wrażliwość twarzy na dotyk.
• Reakcje słuchowe na dźwięki z otoczenia, w tym dźwięki mowy (obecne już w okresie płodowym).
• Wstępna faza rozwoju mowy obejmująca: zachowania symptomatyczne, takie jak krzyk, płacz (od chwili narodzin), głużenie (pojawiające około 2. m.ż.) i gaworzenie (pojawiające się około 6. m.ż.) oraz początki zachowań językowych.
• Kontakt wzrokowy oraz wspólne pole uwagi, które zaczyna kształtować się około 9. m.ż.
• Gesty, zwłaszcza gest wskazywania palcem, odgrywający ważną rolę komunikacyjną, a pojawiający się około 9. m.ż.
• Rozumienie przez dziecko prostych wypowiedzi otoczenia.
• Umiejętność naśladowania, która stanowi podstawę uczenia się, w tym nabywania zdolności komunikacyjnych.

Na podstawie postawionej diagnozy neurologopeda planuje rehabilitację, w ramach której prowadzona jest terapia polegająca m. in. na wykonywaniu ćwiczeń oddechowych, słuchowych, usprawniających percepcję słuchową i wymowę oraz na uczeniu i rozumieniu słów, zdań i wyrażeń.